Voor de geboorte van mijn zoon was ik bang dat ik niet meer mezelf zou kunnen zijn en dat alles zou veranderen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Er is natuurlijk veel veranderd. Een dag ziet er volledig anders uit en je hebt er een verantwoordelijkheid bij gekregen om “U” tegen te zeggen. Maar gelukkig kan ik nog steeds mezelf zijn. Nu ik een kind heb zelfs nog meer. Al heeft het even geduurd tegen dat ik dat in zag.
Het jaar begon niet al te schitterend voor me. Een kind krijgen in Oktober betekende dat ik terug moest gaan werken in januari. En hoewel ik mijn werk heel graag deed, was het niet meer hetzelfde als voordien. Mijn lichaam was wel op kantoor, maar mijn hoofd was bij mijn zoontje.
Ook fysiek was ik niet meer dezelfde. Los van het feit dat 3 maanden echt wel te kort is om terug aan het werk te gaan na een bevalling, kreeg ik de ene ontsteking na de andere. Alsof er telkens een alarmsysteem in me afging die zich telkens terug verplaatste wanneer ik het net “overwonnen” had met antibiotica en andere rommel.
De druk om een goede mama, een goede werknemer en een goede echtgenote te zjjn groeide enorm in de eerste maanden van het jaar. De stress werd zodanig groot dat er in de helft van het jaar iets knapte. In mei barstte een bom waarvan de druk zich langzaam aan had opgebouwd. Ik was mezelf niet meer. Hoe kon het ook anders? Ik had maanden lang niet voor mezelf gezorgd.
Tijdens de periode dat ik thuis was ben ik beginnen nadenken. Oh wat is dat soms nodig, eventjes nadenken... Ik ging op zoek naar een bijscholing voor geboortefotografie. Ik kwam terecht bij een doula-opleidng. “Als ik bevallingscoach wordt, kan ik vast meer betekenen voor koppels dan wanneer ik enkel foto’s aanbied.” Op 10 minuten tijd had ik me ingeschreven. Van een impulsieve beslissing gesproken. En zeggen dat ik normaalgezien toch minstens 1 nachtje moet slapen voor ik iets beslis.
Een paar weken later vertrok ik op weekend en volgde ik de opleiding. BAM ! en nog eens BAM ! Zo hard ben ik mezelf nog nooit tegengekomen. Wat begon als “even een interessante bijscholing volgen” werd zoveel meer. De inzichten die ik daar kreeg hebben mijn leven een andere wending gegeven.
Een paar weken later - ergens begin van de zomer - had ik mijn leven en gezondheid terug op de rails. Ik had beslist om te stoppen met de kantoorjob en me volledig op mijn gezin en de fotografie in combinatie met het doulawerk te kunnen concentreren. Er viel een last van me af. Eindelijk zou ik die droom waar maken. Een hele stap, maar het voelde zo goed!
25 juli. Een dag die ik nooit zal vergeten. Ik had ‘s morgens mijn collega op de hoogte gebracht van mijn beslissing. Ze nam het gelukkig goed op. Een hele opluchting want ik stel niet graag mensen teleur. Alles was nu klaar om mijn plannen waar te maken. En net op DIE dag werd ik kort na de middag onwel. Ik voelde iets raar in mijn hoofd, voelde langzaam aan mijn arm niet meer en zakte weg. Even later sprak ik ook heel vreemd. Toen de ambulance me naar het ziekenhuis voerde dacht ik bij mezelf “NEE NIET NU, het ging net de goede kant uit”. Verdict: een TIA (vernauwing van de bloedvaten in de hersenen, soort beroerte).
Hoewel ik fysiek vrij snel herstelde, heeft het nog weken geduurd vooraleer ik echt besefte wat er gebeurd was. Welke waarschuwing ik gekregen heb. En God zij dank was het niet erger.
Nu, 6 maand later merk ik nog gevolgen van de TIA. Mijn concentratie is vaak slecht, ik kan niet goed tegen drukte en een paniekaanval kruist ook af en toe mijn pad. Een oorzaak hebben ze niet gevonden, maar ik weet wel beter.
Wat een geladen jaar... Maar tegelijkertijd ben ik ook heel erg dankbaar voor wat er allemaal gebeurd is. Ook de dingen die op het eerste zicht heel negatief leken. Ze hadden allemaal hun doel en hebben me in de juiste richting geduwd. Al dan niet met brute kracht... en zonder die gebeurtenissen was ik nu niet wie ik ben en had ik heel wat prachtige mensen niet ontmoet.
Benieuwd wie en wat er in 2017 op mijn pad komt. Ik kijk er in ieder geval heel erg naar uit !
Ik wens jullie van harte een gezegend jaar ! Tel je zegeningen, het zijn er meer dan je denkt.
Comments