Deze geboorte werd gefilmd en zal aanbod komen op maandag 22/05 om 21u55 op VTM in "Echte mensen: nieuw leven"
Lieve Sifra,
Jouw verhaal begint op zaterdag 22 april 2017. Het was 00u40 toen ik telefoon kreeg van je mama, Reena. Ik lag eigenlijk nog maar een uurtje te slapen. Ze vertelde me dat haar water gebroken was. Mijn eerste reactie was “Oh nee,...nu?”. Ze verzekerde me dat ik me niet moest haasten omdat ze nog geen sterke weeën had.
Slapen lukte toch niet meer, dus ik maakte me klaar en vertrok naar Brugge. Aangekomen bij je ouders thuis zag ik dat je mama er nog heel fris en vrolijk bij liep. Het zou nog even duren, dus nam ik de tijd om ook nog wat te rusten. Jouw omi was er ook om mama gezelschap te houden en ik wou me niet opdringen. Bovendien zei mijn buikgevoel me dat het wel eens een lange dag kon worden.
Rond 5u ging ik naar beneden en stelde ik nog steeds hetzelfde scenario vast. Geen sterke weeën, en een vrolijke mama die helemaal in haar nopjes was omdat het grote moment eindelijk was aangebroken! Jij was meer dan welkom nu je al bijna 40 weken in je mama’s buik zat.
Rond 5u30 vertrokken we naar het Serruys ziekenhuis in Oostende voor een checkup. Mama had 1cm opening en lichte weeën. Toen kwam ook mijn collega doula Tine aan. Na het ontbijt rond 8u wou je mama graag eens naar het strand wandelen in de hoop dat dit de weeën wat zou versterken. Even navragen bij de dokter, maar die gaf groen licht! Op het strand vroeg je mama “of het wel zou lukken om te stappen in het diepe zand”. We moesten heel hard lachen! De rollen waren even omgedraaid: de vrouw in arbeid (met haar pantoffels aan) bekommert zich om ons? De gezonde zeelucht en het stappen deden veel deugd en de weeën werden iets intenser, maar nog steeds heel draaglijk.
Terug in het ziekenhuis danste je mama weeën weg terwijl ze ondertussen je andere oma en tantes op de hoogte hield. Er werd nog eens gecheckt...3cm. Goed! Het gaat vooruit! Tijd om nog even wat te rusten en slaap in te halen (voor zover dat nog ging). Terwijl je mama een dutje deed op de kamer, ging ik liggen op de zetel in de verloskamer waar ook het relaxatiebad en bevalbad stonden. Na een uurtje werd ik wakker en was opgelucht dat mijn broek nog droog was ondanks alle watergeluiden in de kamer :-D !
Jouw mama was nog mooi aan het slapen dus zag ik mijn kans om even iets te gaan eten. Je papa zat ook net in de cafetaria en dus konden we samen lunchen en wat bijpraten.
Terug op de kamer had je mama nog steeds 3cm. Tijd om terug te wandelen dus! De trap af naar de cafetaria waar je opa ons trakteerde. Je mama genoot zienderogen van haar taartje. “Het laatste voor Sifra er is” zei ze met fonkelende ogen.
In tegenstelling tot deze morgen was het prachtig weer. Je mama genoot en had zelfs zin in een ijsje. Waarom ook niet? Ik kreeg er zelf ook eentje. Wat een fantastisch moment.
Op de terugweg naar het ziekenhuis was je mama toch al iets meer moe. In de kamer werden mama nog eens onderzocht. Nog steeds 3cm... Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte. Als doula volg je mama’s al zo lang dat je op zo’n moment weet dat er meer aan de hand is. Wanneer de arbeid “stil” valt is er vaak een niet-medische verklaring voor. Samen met je papa en vroedvrouw Nicky had ik een diepgaand gesprek met je mama. Ze keek recht in mijn ogen en luisterde de hele tijd. Ik zag dat ze de tranen in haar ogen kreeg toen ik bepaalde zaken aanhaalde. Er werden een hoop emoties losgemaakt die heel diep vastgeworteld zaten. Er kwam veel naar boven waar ze eigenlijk niet aan wou herinnerd worden, gedachten die haar blokkeerden. Mentaal...en dus ook fysiek.
Na het gesprek stelde de vroedvrouw voor om héél licht te stimuleren met een lokaal middel. Ik raadde je mama aan om te douchen en zich klaar te maken voor het echte werk dat nu zou beginnen. Wanneer ze uit de douche kwam zag ik een heel andere Reena. Geen gefonkel in de ogen, geen grote lach, geen gegiechel. Mijn woorden waren tot haar doorgedrongen. We lieten haar even alleen zodat ze kon bellen met haar mama die zich aan de andere kant van de wereld bevond. Door de deur heen hoorden we hevige emoties. Alles wat vast zat kwam er nu uit. Je mama onderging een ware transformatie! Je zal het zeker gevoeld hebben. Na het telefoongesprek werd de medicatie geplaatst en nog geen half uur nadien kreeg ze weeën die heviger waren dan voordien.
Samen met doula Tine ondersteunden we je mama zo goed mogelijk. We gaven ook aan wat je papa kon doen zodat hij ook betrokken zou zijn bij jouw geboorte. Rond 21u30 had je mama elke minuut weeën. Heel hevig en intens. DIT was wat ze nodig had om te kunnen ontsluiten! De warme douche van de verloskamer hielp om de pijn te verzachten. We hielpen je mama om de weeën op te vangen en praatten haar moed in. Ze deed het zo goed!
Op een bepaald moment werd het haar even te veel. Ze vroeg om een epidurale. Ze kon dit niet meer aan, zei ze me met wanhoop in de ogen. Maar je mama en ik hadden tijdens de prenatale gesprekken een pact gemaakt. Als vroedvrouw had ze al zoveel bevallingen meegemaakt dus wist ze dat er altijd een moment komt dat vrouwen aangeven dat ze niet meer kunnen en iets willen tegen de pijn. Ze verzekerde me toen dat ook zij zou vragen om een epidurale en had me gevraagd om haar bij te staan wanneer ook zij zo ver zou zijn. Toen het moment daar was in de douche glimlachte ik naar haar en zei “weet je nog? We hebben een afspraak he”. Ze keek me aan en zei “Ja,...maar het doet zo veel pijn...” Ik herinnerde haar aan onze deal en sprak haar moed in. Ze moest nog even volhouden, nog even en ze kon jou, haar kleine meid waar ze zo lang naar verlangde, in haar armen nemen. Ze zei niks en knikte.
Toen de douche de pijn niet meer voldoende leek te stillen ging je mama samen met papa en doula Tine in het ontspanningsbad. Ik bleef aan de rand van het bad staan zodat ze stevig kon steunen op mijn onderarmen. Tussen de weeën zongen doula Tine en ik het lied voor haar dat we tijdens de blessingway ook hadden gezongen. Daardoor kon ze maximaal ontspannen en lukte het haar zelfs om microslaapjes te nemen. Dankzij de microslaapjes had ze net genoeg kracht om de volgende wee aan te kunnen.
Het ontspanningsbad was echter niet zo warm en na een half uur ging ze terug naar de douche. De vroedvrouw stelde voor om eerst nog eens het aantal centimeter ontsluiting na te gaan. Er werd 5cm vastgesteld. Toen, op een heel ongelukkig moment, zei de vroedvrouw tegen je mama dat ze “al halverwege” was. 5 centimeter is inderdaad de helft van 10 die ze nodig had, maar eigenlijk was ze al zoveel verder dan “halfweg”. De weeën waren zo hevig en volgden elkaar zo snel op dat Tine en ik wisten dat het nu veel sneller zou gaan. We spraken haar allebei moed in en de paniek in haar ogen werd omgezet in doorzettingsvermogen. Ze schreeuwde het uit, maar gaf zichzelf volledig. En net zoals we dachten had ze na een klein uur al 9,5cm en persweeën. Door de pijn heen keek ze ons aan met de grootste opluchting. We hielpen haar naar het bevallingsbad waar ze na een paar minuten al kon persen. De gynaecoloog kwam mooi op tijd aan en begeleide je mama.
Ondertussen had ik plaatsgenomen vlak voor het bad zodat ik haar recht in de ogen kon kijken toen ze dat nodig had. Dankzij het doorzichtige bad kon ik het allemaal vanop de eerste rij meemaken. Heel langzaam werd je hoofdje geboren en bij de volgende wee kwam je onderwater ter wereld. Wat een magisch moment... Een mensje dat net nog in de buik zat zwom nu naar de aarde. Wonderlijk om te zien.
Je werd opgetild en bij je mama gelegd. Je weende heel kort. Op slag veranderde ze in een liefdevolle mama. Alle pijn was vergeten en de pijn op haar gezicht maakte plaats voor een warme gloed, een lach zoals ze nog nooit tevoren heeft getoond. Ook je papa was ook heel geëmotioneerd bij het zien van zijn prachtige dochter. Hij kon zijn ogen niet geloven.
Na een paar minuten werden jullie uit het bad geholpen voor de nageboorte. Een heel bijzonder moment want je mama wou graag een Lotusbevalling. Hierbij wordt de navelstreng niet doorgeknipt tot deze op natuurlijke wijze loslaat.
De placenta werd bewaard in het omhulsel van een kokosnoot. Natuurlijker kan niet. Echt prachtig om te zien. Tijdens jouw controle Sifra kreeg je papa de taak om de kokosnoot met de placenta in de lucht te houden zodat ze een accuraat gewicht konden vast stellen. Hij was duidelijk nog even het noorden kwijt. Wat wil je ook na 24u en een rollercoaster van emoties... Meteen na de controle kregen we de bevestiging dat alles ok met je was en mocht je terug naar mama. Daar vond je vrijwel onmiddellijk de weg naar de borst. Hoe wonderlijk om te zien hoe het instinct van zo’n klein mensje al zo krachtig aanwezig is.
Lieve Sifra,
Wat was jouw geboorte een bijzondere belevenis. Het was zo’n intense gebeurtenis. De transformatie van vrouw naar mama zal me altijd bij blijven. Het beeld van jou die via het water geboren wordt staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Jouw mama heeft me zonder het zelf te beseffen veel bijgeleerd. Ze is het levende bewijs dat vrouwen terugvallen op hun oerinstincten wanneer zij een kind krijgen en dat er altijd een moment is waarop mama’s denken dat ze het niet meer aankunnen. Wanneer je op dat ogenblik met mensen omringd bent die de kracht in jou terug naar boven kunnen brengen, kan je alles aan. En ik ben er van overtuigd dat ook jij een sterke vrouw wordt. Jouw Hindu naam is niet voor niks Lakshmi. De afbeelding van deze godin stond centraal op het altaartje tijdens de blessing way. Toeval? Ik denk het niet !
Welkom op deze wereld !
Liefs
Caroline
Opmerkingen