Lieve Julien,
Naar Planckendael of niet? Dat was de vraag die ik me ‘s morgens afvroeg. Toen ik je mama belde om te vragen of er al iets aan het gebeuren was, klonk ze twijfelachtig. Ze had precies een ander gevoel in de buik en lichte krampen die leken op regelpijn. Ik nam het zekere voor het onzekere en trok in de namiddag naar een park in de buurt. We waren nog maar net aangekomen toen ik bericht kreeg van je mama dat het “toch wel serieus begon door te zetten”. Ze gingen nog wat thuis blijven en kijken hoe het verder verliep.
Toen we tegen de avond naar huis gingen belde je papa me op. Ze waren op weg naar het ziekenhuis. Ik maakte me klaar en kwam rond 18:45 aan. Je mama had toen 3-4cm en de vliezen stonden heel gespannen. Ik zag dat ze wat emotioneel was tussen de weeën door. Eindelijk was het zo ver en zou ze jou ontmoeten! En wat deed ze het goed... Ze ademde alle weeën weg alsof ze het altijd al gedaan had.
Je papa hielp enorm goed door haar moed in te spreken en tegendruk te geven op de onderrug. We maakten de kamer zo gezellig mogelijk met kaarsjes en rustige muziek. Amper 2 uurtjes later was er al 7cm ontsluiting. Je mama wou heel graag in bad bevallen en terwijl dat lekker vol liep, ging ze eerst nog even naar toilet. Met een grote plons brak spontaan haar water. Het vruchtwater zag heel groen wat betekende dat je stoelgang gemaakt had in de buik. Misschien vond je het ook best spannend? Jammer genoeg kon je mama daardoor niet meer in bad bevallen. Ik zag dat ze ontgoocheld was, maar gelukkig kon ze de moed opnieuw vinden om door te gaan.
Nog geen half uur later om 21u15 was de ontsluiting al volledig en voelde ze dat je er aankwam. Er zat wel nog een kleine boord, dus ging ze nog even in de douche op de bal zitten. Dit hielp heel erg want om 22u mocht ze beginnen persen.
Ondanks de pijnlijke knie ging ze op handen en knieën zitten. Wat een krachtige mama heb je toch! Je papa hielp nog steeds super goed en keek vol verwondering toe hoe je mama met al haar kracht je naar beneden hielp. Hij bracht je mama regelmatig wat verkoeling met een nat washandje, waar ze zichtbaar deugd van had.
Het persen ging heel wat moeizamer dan het krijgen van de ontsluiting. Je mama was uitgeput en ondanks dat ze alles gaf, daalde je niet zo goed. Na een uur veranderde ze van positie en ging op de rug liggen. De vroedvrouw hielp mee duwen, maar ook dat hielp niet veel. De gynaecoloog besloot dan maar om de vacuümpomp erbij te halen als redmiddel. Ze had een vermoeden dat je een grote baby was.
Toen volgden een paar lange minuten. De kinderarts en assistent waren al aanwezig in de kamer omwille van het meconiaal vruchtwater. Samen met hen duimde ik voor een goede afloop.
Uiteindelijk kwam je 10 minuten later ter wereld en werd je even op je mama gelegd om daarna meteen weggenomen te worden ter nazicht en verzorging. Je ademde niet goed kleine man... De dokters waren bang dat je meconium in de longen had gekregen. Gelukkig was dat niet het geval. Je moest zuurstof krijgen en had het erg moeilijk. Ik stond de hele tijd bij je mama en probeerde haar gerust te stellen.
Pas na een uurtje kon je mama je voor het eerst in haar armen sluiten en wat ik toen zag, zal ik nooit vergeten. Je werd rustig en ademde kalm en regelmatig. Kort daarop ging ook het zuurstofmasker aan de kant. Dat probeerde je toch al een hele tijd weg te slaan met je sterke handen!
Ik zag opluchting en trots bij je ouders. Wat waren ze blij dat je ok was.
Lieve Julien,
Jouw geboorte is er eentje die ik niet snel zal vergeten. Niet omwille van de moeilijke momenten tijdens het persen en vlak erna. Wel omdat nog maar eens gebleken is hoe sterk mama’s zijn wanneer ze dit alles moeten doormaken. En hoe sterk de band is tussen een baby en zijn mama heb jij ook nog maar eens bewezen. Je werd kalm van zodra je je mama voelde, rook en hoorde. Kruip nog maar vaak dicht bij haar. Jullie zijn een top-team!
Heel veel liefs,
Caroline