With natures help I allow myself
To navigate this river of emotions
With waves so deep
Almost drowning in the flow
Allowing myself to weep
Releasing what I no longer need
My heart is grieving
For the first time I feel alone
It’s hard to keep believing
In search for treasures and answers
on this God forsaken beach
My eyes are drawn into a corner
I am left without speech
A feather bigger than I have ever known
Urges me to make it my own
Tears flow freely for this universes gift
My heart expands in an uplifting shift
With gratitude my spirit gently blown
As I am standing in the shadow of the eagle
I do no longer feel alone
--------
Dit gedicht gaat over een moment waar ik me voor het eerst alleen voelde. 3 dagen voor het einde van min solotrip. Ik miste het enorm om iemand naast me te bebben om samen te genieten van al dat moois om me heen. Om liefde te delen. Ik had die dag een heerlijk gezellige voormiddag gehad samen met de verhuurders van het huisie war ik verbleef.
Daarna viel ik in een diep zwart gat. Ik trok naar dit strandje in de buurt. Ik ginger drijfhout zoeken. 15km het bos in gereden op een aardewege om er te geraken. Het was de stilste plek die ik in Zweden tegen kwam... En in de stilte kwamen de tranen. Eerst van verdriet, daarna van dankbaarheid door its magisch.