top of page

Eagle's comfort

With natures help I allow myself

To navigate this river of emotions

With waves so deep

Almost drowning in the flow

Allowing myself to weep


Releasing what I no longer need

My heart is grieving

For the first time I feel alone

It’s hard to keep believing


In search for treasures and answers

on this God forsaken beach

My eyes are drawn into a corner

I am left without speech


A feather bigger than I have ever known

Urges me to make it my own

Tears flow freely for this universes gift

My heart expands in an uplifting shift


With gratitude my spirit gently blown

As I am standing in the shadow of the eagle

I do no longer feel alone


--------

Dit gedicht gaat over een moment waar ik me voor het eerst alleen voelde. 3 dagen voor het einde van min solotrip. Ik miste het enorm om iemand naast me te bebben om samen te genieten van al dat moois om me heen. Om liefde te delen. Ik had die dag een heerlijk gezellige voormiddag gehad samen met de verhuurders van het huisie war ik verbleef.

Daarna viel ik in een diep zwart gat. Ik trok naar dit strandje in de buurt. Ik ginger drijfhout zoeken. 15km het bos in gereden op een aardewege om er te geraken. Het was de stilste plek die ik in Zweden tegen kwam... En in de stilte kwamen de tranen. Eerst van verdriet, daarna van dankbaarheid door its magisch.

4 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page